SOCJALIZACJA PSA

W TROSCE O PRAWIDŁOWY ROZWÓJ SZCZENIĘCIA

Pies nie przychodzi na świat ze świadomością przynależności gatunkowej.

Nie jest również całkowicie "zaprogramowane genetycznie" do życia u boku człowieka.

Musi się tego nauczyć.

W pierwszych miesiącach życia psa przebiegają procesy, które ustalą jego stosunek do własnego gatunku i innych gatunków - również ludzi.

Socjalizacja z psim gatunkiem rozpoczyna się około 3-go tygodnia życia i trwa do 11-17-ego tygodnia.

Izolacja szczeniąt od innych psów w tym okresie może doprowadzić do niewłaściwych relacji z psami w wieku dorosłym.

Socjalizacja z gatunkiem ludzkim jest możliwa dzięki dziecięcej ciekawości świata.

Socjalizacja z człowiekiem przebiega bez trudu od 3-go do 5-go tygodnia życia.

Po tym okresie do około 9-go tygodnia u szczeniąt zaczyna narastać lęk przed nieznanym i odnoszą się do przedstawicieli innych gatunków ze znacznie większą rezerwą.

W pewnym momencie socjalizacja staje się niemożliwa.

Za granicę przyjmuje się wiek 14 tygodni.

Szczenię, który do tego momentu nie miało kontaktu z człowiekiem, najpewniej nie będzie w stanie nawiązać tego kontaktu już nigdy.

Socjalizacja międzygatunkowa powinna być cały czas wzmacniana, aby uniknąć desocjalizacji.

Główną i właściwie najbardziej znaczącą rolę w procesie socjalizacji szczenięcia pełni hodowca

To on zazwyczaj jest pierwszym przedstawicielem ludzkiego gatunku, z którym szczenię ma kontakt.

Jeżeli kontakt ten jest niewystarczający lub bardzo zubożony, przyszły właściciel będzie musiał włożyć znaczny wysiłek aby przystosować psa do życia w świecie ludzi.

Troskliwy hodowca ma wiedzę i świadomość, że układ nerwowy szczenięcia potrzebuje różnych bodźców, które stymulują jego rozwój. 

Miot odchowywany w ciemnej komórce jest pozbawiony takich możliwości.

Szczenię wychowane w warunkach ubogich w bodźce nigdy nie będzie miało możliwości w pełni rozwinąć swój potencjał intelektualny a także może gorzej odnajdować się w różnych nowych sytuacjach.

Dlatego istotny jest wybór właściwej hodowli, która jest prowadzona przez zaangażowaną, świadomą osobę. Praca, jaką hodowca wkłada w szczenię, procentuje przez całe późniejsze życie zwierzęcia.

Często mały piesek trafia do nowego domu w wieku 8-10 tygodni.

Z jednej strony łatwiej wytworzyć mu więź z nową ludzką rodziną, z drugiej zaś jego rozwój psychiczny nadal trwa i nawet najlepszy potencjał może zostać zaprzepaszczony.

Mając na uwadze prawa rządzące socjalizacją międzygatunkową, nowy właściciel powinien zapewniać psu kontakty z wszystkimi "typami" ludzi. Zwierzę powinno oswoić się z dziećmi, dorosłymi, osobami starszymi, osobami poruszającymi się o kulach lub na wózku, z ludźmi nietypowo ubranymi, w kapeluszach, w okularach, w długich płaszczach, pod parasolami, na rowerach, na nartach, na wrotkach.

Wszelkie zaniedbania wcześniej czy później dają o sobie znać, często w nieoczekiwany sposób. Szczenięciu nie zawsze wystarczy jedno spotkanie z nowym bodźcem.

Socjalizacja ma charakter ciągły. 

Z każdego nowego spotkania szczenię powinno wynieść pozytywne skojarzenia.

Psa nie należy do niczego zmuszać.  Dajmy mu tyle czasu i przestrzeni, ile potrzebuje.

 Nawet ograniczenie możliwości ucieczki smyczą może wywołać  u szczenięcia stres.

Bardzo pożyteczne są nagrody oraz znajomość sygnałów uspokajających wykorzystywanych przez psy. Szczenię czuje się lepiej, jeśli podejdziemy do "dziwnej" osoby lub "strasznego" przedmiotu po łuku, a nie w linii prostej.

Siberian husky ma w sobie znacznie więcej ufności w stosunku do obcych niż rasy stróżująco- obronne. Siberian ma charakter łagodny, jest z natury przyjazny ludziom. Siberian wykazujący agresję nie jest psem zgodnym z wzorcem rasy.