Faza ustalania hierarchii (12 do 16 tygodni)
W kilku kolejnych postach opiszę co dzieje się z naszym dorastającym szczeniakiem, jak zmienia się jego psychika, jak rozwija się fizycznie.
Po fazie socjalizacji nasz pupil wchodzi w kolejną fazę ustalania hierarchii.
Potrwa ona do ukończenia 4 miesiąca życia.
"Mniej więcej w tym wieku psiak przestaje być
szczeniakiem, a staje się młodym dorosłym.
Czuje się już zadomowiony w swoim
nowym otoczeniu.
Często nadmiernie zażywa wolności i otrzymuje przywileje,
których nie miałby nigdy pozostając w gnieździe z matką i rodzeństwem, lub
żyjąc w stadzie dzikich czy zdziczałych psów.
Patrząc z naszego, ludzkiego
punktu widzenia, wciąż postrzegamy takiego dwunaste- czy szesnastotygodniowego
psa jako szczeniaka i tolerujemy w jego zachowaniu rzeczy, których nigdy nie
zaakceptowali byśmy u dorosłego psa.
Zupełnie zapominamy o tym, że psy
rozwijają się znacznie szybciej niż ludzie.
A przecież — skoro nie akceptujemy
zuchwałości dziesięcio- czy dwunastolatka, nie powinniśmy zatem tak łatwo
zezwalać na nią podrastającym szczeniakom.
Tę fazę rozwoju nazywa się często fazą ząbkowania
— zmiany zębów.
Charakteryzuje się ona nieodmiennie gryzieniem wszystkiego, co
popadnie.
Psiak w tym okresie zaczyna czuć się coraz bardziej pewny siebie i
próbuje ustalić wstępnie hierarchię stada, w którym się znalazł.
Dr Ian Dunbar z Kalifornii próbował ostatnimi
laty ustalić, w jaki sposób przebieg socjalizacji z psami i z ludźmi szczeniąt
w wieku między dwunastym a osiemnastym tygodniem życia wpływa na późniejsze
zachowania dorosłego psa.
Jego doświadczenia obejmowały wizyty szczeniaka w
psim przedszkolu, gdzie małe psy uczyły się opanować lęk na widok tych dużo
większych.
Duże zaś uczyły się zachowywać delikatnie w obecności małych.
Program przedszkola obejmował wprowadzenie szczeniaków w sytuacje, z jakimi
przyjdzie im się zmierzyć w dorosłym życiu, jak choćby lekarska kontrola pazurów,
oczu, uszu czy gruczołów okołoodbytowych.
Cała rodzina, nie wyłączając dzieci,
była zapraszana do udziału w takich przedszkolnych spotkaniach. Właściciele
uczyli się jak sprawić, by psiak reagował na ich komendy — chodź, stój itd.
Psia młodzież uczyła się natomiast przebywania z dziećmi.
Tymi nad wyraz
ruchliwymi, obdarzonymi piskliwymi głosami istotami, z którymi nigdy nie
wiadomo, co też im strzeli do głowy, i nigdy nie wiadomo — czy już się trzeba
bać, czy może bronić się.
Okres pomiędzy dwunastym a osiemnastym tygodniem
wybrano z następujących powodów:
1. Lekarz weterynarii nie zgodzi się, aby młodszy
niż dwunastotygodniowy szczeniak stykał się z innymi psami, ze względu na
kwarantannę poszczepienną.
2. Kiedy szczeniak ukończy osiemnaście tygodni, w
jego organizmie zachodzą znaczące zmiany. U samców rośnie poziom testosteronu.
Zmienia się nie tylko ich nastawienie do innych psów, ale i nastawienie innych
psów do nich. To naturalne — przestają być szczeniakami.
Takie przedszkolne klasy dla podrastających
szczeniąt są już znane także w Anglii i doradzałbym wszystkim, którzy mają
niewielkie doświadczenie w wychowaniu szczeniąt, aby skorzystali z możliwości
udziału w takich zajęciach.
Wyniki badań dowodzą, że ze szczeniąt, które
uczęszczały do psich przedszkoli, wyrastają psy znacznie łatwiejsze w
prowadzeniu. Bardzo rzadko wdają się one w walki z innymi psami, nie
przejawiają agresji w stosunku do ludzi i są znacznie lepszymi pacjentami, gdy
zajdzie potrzeba interwencji weterynaryjnej."
Okiem psa - John Fischer
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz